Komponenty poczucia własnej wartości:

Co powinien robić opiekun:

Widoczna przyjemność czerpana z życia, akceptacja siebie.

• akceptować dziecko takim, jakie ono jest
• obdarzać je miłością bezwarunkową i zaufaniem
• okazywać wiarę w dobroć dziecka
• okazywać szacunek dziecku
• szanować swoje granice, ustalać zasady.

Widoczna harmonia między werbalnymi i niewerbalnymi sposobami komunikowania się z innymi.

• informować o przeżywanych uczuciach
• być spójny na poziomie werbalnym i niewerbalnym
• przekazywać dziecku spójne komunikaty na temat oczekiwań, zasad
• być wzorem dla dziecka.

Otwarta postawa wobec faktów i rzeczywistości.

• potrafić przyznać się do błędu
• dawać sobie i innym prawo do doświadczania porażek
• mieć świadomość własnych mocnych stron, dostrzegać i doceniać mocne strony dziecka
• akceptować realne możliwości dziecka, w tym także jego ograniczenia
• wspierać dziecko, gdy doświadcza porażek.

Łatwość w obdarzaniu innych, jak i w przyjmowaniu komplementów, a także w radzeniu sobie z krytyką.

• umieć przyjmować komplementy, pozytywne informacje zwrotne na swój temat
• doceniać i chwalić dziecko
• przyjmować krytyczne informacje zwrotne o sobie.

Swoboda w okazywaniu i przyjmowaniu wyrazów uczucia.

• okazywać dziecku uczucia, miłość, czułość
• dawać bliskość emocjonalną i fizyczną
• być otwarty na sygnały wysyłane przez dziecko
• przyjmować czułość ze strony dziecka.

Swoboda w okazywaniu i przyjmowaniu wyrazów uczucia.

• uczyć dziecko, że czymś naturalnym jest okazywanie sobie uczuć, a także ich przyjmowanie.

Otwartość, samodzielność i ciekawość wobec nowych doświadczeń, idei, możliwości, wiara we własne siły i możliwość odniesienia sukcesu.

• zachęcać dziecko do samodzielności
• stawiać adekwatne do możliwości dziecka granice
• dawać dziecku dokonywać wyboru
• doceniać wysiłek dziecka, a nie tylko końcowy efekt
• towarzyszyć dziecku, pomagać, ale nie wyręczać
• pozwalać dziecku na marzenia, w tym także na te, które dotyczą przyszłości dziecka i tego kim będzie
• stawiać adekwatne oczekiwania − tak, by dziecko mogło doświadczyć własnej skuteczności, odnieść sukces
• dodawać otuchy w sytuacjach porażek.

Poczucie humoru w stosunku do świata i samego siebie.

• mieć dystans do siebie
• pokazywać, że nie trzeba być „idealnym”.

Akceptowanie uczuć, także tych trudnych jak złość, bezsilność, strach czy smutek.

• radzić sobie z przeżywanymi uczuciami
• starać się zrozumieć i nazywać uczucia dziecka
• powstrzymywać się od ocen, nawet jeśli uczucia dziecka nie zawsze wydają mu się zrozumiałe
• zapewniać dziecko o swojej miłości niezależnie od przeżywanych przez nie uczuć.

Asertywność.

• umieć odmówić, postawić granice
• umieć przyjąć odmowę dziecka
• przyjmować perspektywę dziecka, także w sytuacji, gdy różni się ona od jego perspektywy.