PROBLEMY WYCHOWAWCZY I NIE TYLKO...

BUDOWANIE WARTOSCI U SWOJEGO DZIECKA - materiały dla rodziców

Słowa mają moc czyli o sztuce doceniania.

Dlaczego warto chwalić dzieci:

pochwała poprawia nasz nastrój;
większość osób czuje się zmotywowana do dalszej pracy;
często pochwała jest dla nas informacją dotyczącą naszych umiejętności;
mamy większą świadomość swoich zasobów, umiejętności i dzięki temu mamy wyższe poczucie własnej wartości;
pochwała pomaga w pozytywnym myśleniu na swój temat;
miło myśli się o osobie, która potrafi docenić innych.

Ogólne zasady dotyczące formułowania pochwał:

powinny być uczciwe i realistyczne;
powinny zawierać opis zachowania oraz uczucia rodzica;
częstotliwość powinna być dostosowana do potrzeb dziecka, ważne żeby chwalić adekwatnie – dopasowujemy pochwałę do możliwości dziecka lub osoby;
pamiętamy o chwaleniu za codzienne obowiązki;
pochwały powinny być konkretne, opisujące zachowanie a nie cechę (zamiast mówić córce, że jest „wspaniała”, skup się na konkretnej rzeczy, która zdobyła twoje uznanie, możesz jej na przykład powiedzieć: „Aniu, podoba mi się Twoje wypracowanie, szczególnie zakończenie – bardzo pomysłowe!”);
docenienie powinno zostać wypowiedziane od razu po zachowaniu;
nagradzać należy również za wysiłek, nie tylko za osiągnięcia;
chwal w cztery oczy, ale jeśli wokół są inni ludzie − nie czekaj z pochwałą aż zostaniecie sami.

Na pochwałę składa się:

komunikat werbalny (chwaląc, pamiętaj o trzech elementach: po pierwsze opisz, co widzisz, np. „Podzieliłeś się chrupkami z Krzysiem.”, po drugie opisz, co czujesz, np. „Jestem zadowolona.”, po trzecie podsumuj, np. „To się nazywa przyjacielskie zachowanie. Możesz być z siebie dumny.”)
komunikat niewerbalny (uśmiech, przytulenie, poklepanie po ramieniu, SMS, zostawiony liścik, mimika, gesty oraz ton głosu spójne z treścią, którą przekazujemy).

Co może zepsuć pochwałę? Czyli kilka słów o „antypochwałch”.

Przykłady niepoprawnych, nieskutecznych pochwał:

No pięknie, super! (ocena)
Jesteś najładniejszą dziewczynką w klasie. (nieadekwatne, etykietka)
Podoba mi się jak bawiłeś się z Krzysiem, ale nie zabieraj mu więcej zabawek. (słówko „ale” – dziecko pamięta tylko to, co wypowiadamy po „ale”)
Zaskoczona jestem, że potrafisz sprzątać. (ukryta krytyka, brak wiary w dziecko)
Widzisz, jak chcesz to potrafisz. (odwoływanie się do wcześniejszych niepowodzeń)
Rysujesz ładniej niż siostra. (porównywanie)
Zrobiłeś ładny, kolorowy rysunek nie to co twoi koledzy – istne bohomazy! (ocena, obrażanie innych, porównywanie)
Tak, tak, bardzo ładnie – mówi mama nie odrywając oczu od komputera. (brak zainteresowania, brak szacunku)
Podoba mi się, że sprzątnąłeś wszystkie klocki z podłogi – mówi mama i jednocześnie wyciąga jeszcze trzy klocki spod kaloryfera. (poprawianie)

Jak budować poczucie własnej wartości u dziecka?

Poczucie własnej wartości to zaufanie do własnej umiejętności myślenia i radzenia sobie z wyzwaniami, jakie stawia przed nami życie, wiara w nasze prawo do szczęścia, poczucie, że jest się wartościowym człowiekiem, zasługującym na miłość, uprawnionym do spełniania własnych potrzeb i realizacji pragnień oraz czerpania satysfakcji z efektów własnych starań.

Co mogą robić rodzice, dziadkowie, opiekunowie, by budować poczucie własnej wartości
u dziecka?

Komponenty poczucia własnej wartości:	Co powinien robić opiekun:
Widoczna przyjemność czerpana z życia, akceptacja siebie, która przejawia się w wyrazie twarzy, sposobie mówienia, poruszania się, bycia – ruchy są swobodne, spontaniczne.	akceptować dziecko takim, jakie ono jest obdarzać je miłością bezwarunkową obdarzać zaufaniem okazywać wiarę w dobroć dziecka okazywać szacunek dziecku – szanować jego uczucia, potrzeby, granice szanować swoje granice, czyli wyznaczać dziecku granice ustalać zasady.
Widoczna harmonia między werbalnymi i niewerbalnymi sposobami komunikowania się z innymi, przejawiająca się spokojem i zgodnością pomiędzy tym, co mówimy i robimy oraz tym, co widoczne jest w naszych ruchach, reakcjach ciała.	informować o przeżywanych uczuciach (nie zaprzeczać) być spójny na poziomie werbalnym i niewerbalnym przekazywać dziecku spójne komunikaty na temat oczekiwań, zasad być wzorem dla dziecka.
Otwarta postawa wobec faktów i rzeczywistości, która przejawia się otwartością w mówieniu zarówno o własnych osiągnięciach i zasobach, jak i o porażkach czy brakach osobistych.	potrafić przyznać się do błędu dawać sobie i innym prawo do popełniania błędów, doświadczania porażek uczyć, że z błędów można wyciągać wnioski na przyszłość mieć świadomość własnych mocnych stron dostrzegać i doceniać mocne strony dziecka znać swoje ograniczenia akceptować realne możliwości dziecka, w tym także jego ograniczenia wspierać dziecko, gdy doświadcza porażek czy rozczarowań.
Łatwość w obdarzaniu innych, jak i w przyjmowaniu komplementów, a także w radzeniu sobie z krytyką, przejawiająca się w gotowości do przyznawania się do błędów.	umieć przyjmować komplementy, pozytywne informacje zwrotne na swój temat (bez zaprzeczania, umniejszania) doceniać i chwalić dziecko przyjmować także krytyczne informacje zwrotne na swój temat.
Swoboda w okazywaniu i przyjmowaniu wyrazów uczucia.	okazywać dziecku uczucia, miłość, czułość dawać bliskość zarówno emocjonalną, jak i fizyczną, np. przytulać dziecko być otwarty na sygnały wysyłane przez dziecko, a które świadczą o uczuciach do rodzica przyjmować czułość ze strony dziecka.
Swoboda w okazywaniu i przyjmowaniu wyrazów uczucia.	okazywanie uczuć, miłości, czułości podobnie jak pochwały nie rozpieszcza dziecka, a tylko dodatkowo może wzmacniać więź, pozwalać dziecku doświadczać przyjemnych uczuć związanych z byciem z kimś w bliskim kontakcie zarówno fizycznym, jak i emocjonalnym uczymy dziecko, że czymś naturalnym jest okazywanie sobie uczuć, a także ich przyjmowanie.
Otwartość, samodzielność i ciekawość wobec nowych doświadczeń, idei, możliwości, wiara we własne siły i możliwość odniesienia sukcesu.	zachęcać dziecko do samodzielności stawiać adekwatne do możliwości dziecka granice – zapewniające bezpieczeństwo, ale jednocześnie pozwalające na rozwój tam, gdzie to możliwe dawać dziecku dokonywać wyboru doceniać wysiłek dziecka, a nie tylko końcowy efekt wykazywać zainteresowanie i dawać wsparcie w samodzielnych inicjatywach dziecka towarzyszyć dziecku, pomagać, ale nie wyręczać zamiast dawać dziecku gotowe odpowiedzi − zachęcać do samodzielnego myślenia podsuwać dziecku pomysły pozwalać dziecku na marzenia, w tym także na te, które dotyczą przyszłości dziecka i tego kim będzie pokazywać, że inne osoby także mogą być cennymi źródłami wiedzy stawiać adekwatne oczekiwania − tak, by dziecko mogło doświadczyć własnej skuteczności, odnieść sukces dodawać otuchy w sytuacjach porażek, być oparciem dla dziecka.
Poczucie humoru w stosunku do świata i samego siebie.	mieć dystans do siebie umieć zażartować nawet z samego siebie pokazywać, że nie trzeba być „idealnym”.
Akceptowanie uczuć, także tych trudnych jak złość, bezsilność, strach czy smutek.	radzić sobie z przeżywanymi uczuciami, panować nad emocjami uczyć swoje dziecko, że nie ma złych i dobrych uczuć starać się zrozumieć uczucia dziecka nazywać dziecku uczucia powstrzymywać się od ocen, nawet jeśli uczucia dziecka nie zawsze wydają mu się zrozumiałe zapewniać dziecku bliski kontakt, zarówno fizyczny, jak i emocjonalny zapewniać dziecko o swojej miłości niezależnie od przeżywanych przez nie uczuć – także tych nieprzyjemnych jak złość, frustracja, rozżalenie.
Asertywność.	umieć odmówić, postawić granice umieć przyjąć odmowę dziecka przyjmować perspektywę dziecka, także w sytuacji, gdy różni się ona od jego perspektywy szanować innych ludzi, ich odmienne zdanie, wartości, potrzeby.

Źródło: www.fdn.pl

Wiadomości

Kontakt

Szkoła Podstawowa Nr 9 w Gliwicach
ul. Sobieskiego 14
44-100 Gliwice
mail: sekretariat@sp9.gliwice.eu
32 239 13 62

Galeria zdjęć

RSS | Kontakt | Mapa strony | Polityka prywatności